Άγιος Νικόλαος Λασιθίου, καλοκαίρι 1995.
Μετά από μία δύσκολη εγκυμοσύνη φέρνω στον κόσμο, με καισαρική τομή, το πρώτο μου παιδί. Η χαρά που ένιωσα όταν ξύπνησα από την νάρκωση και αντίκρισα τα ματάκια του, δεν περιγράφεται. Ακόμα και σήμερα στη σκέψη αυτής της εικόνας μουδιάζει το σώμα μου. Το κοίταζα, το ακουμπούσα, το κρατούσα στην αγκαλιά μου και δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι αυτό το πλασματάκι βγήκε από τα σπλάχνα μου.
Η επίσκεψη του παιδιάτρου του νοσοκομείου με προσγείωσε απότομα. Δεν ήταν ξεκάθαρος. Άκουγε κάτι στην καρδούλα του, το οποίο έπρεπε να διερευνήσουμε, όπως είπε.
Την επόμενη μέρα καλέσαμε την παιδίατρο Αργυρώ Νικολαράκη, η οποία τότε διατηρούσε ιδιωτικό ιατρείο στην Ιεράπετρα, για μια δεύτερη γνώμη. Ήρθε, εξέτασε το παιδί, μας ζήτησε να το ταΐσουμε μπροστά της για να δει πως τρώει και η απάντηση ήταν δυσάρεστη για εμάς. Το παιδί πρέπει να το δει παιδιοκαρδιολόγος.
Τα συναισθήματα μας δεν μπορώ να τα περιγράψω. ΔΕΝ υπάρχουν λόγια για να τα περιγράψω. Μέσα μου ήλπιζα να είναι λάθος διάγνωση και όταν δει το παιδί ο παιδίατρος που θα το παρακολουθούσε να μας έλεγε ότι όλα ήταν μια χαρά.
Μετά από δυο μέρες παίρνουμε εξιτήριο. Μόλις μπαίνουμε στο σπίτι τηλεφωνώ στον παιδίατρο, τον Τάσο τον Αναστασάκη, έρχεται και εξετάζει το μωρό. Η διάγνωση είναι ίδια. Το μωρό πρέπει να το δει παιδιοκαρδιολόγος γιατί ακούω κάτι στην καρδιά του που δεν μου φαίνεται φυσιολογικό, μας είπε.
Οι επόμενες μέρες ήταν βασανιστικές. Από τη μία ψάχναμε να βρούμε εάν υπάρχει παιδοκαρδιολόγος στην Κρήτη να κλείσουμε ραντεβού από την άλλη κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να μη μεταδίδω τη στεναχώρια μου στο μωρό, όμως αυτό ήταν ακατόρθωτο. Δεν μπορούσα να φάω, να κοιμηθώ, φοβόμουν ότι ανά πάσα στιγμή το παιδί μου θα πάθαινε κάτι εξ αιτίας του προβλήματος του, έβλεπα κάποιες στιγμές τα ποδαράκια του και τα χεράκια του να μελανιάζουν και πανικοβαλλόμουν, είχα απίστευτα ξεσπάσματα με κλάματα.
Σε ένα απ΄αυτά τα ξεσπάσματα βγήκα στο μπαλκόνι να πάρω μια ανάσα. Απέναντι από το σπίτι μου, η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Την κοιτάζω, κάνω το σταυρό μου ενώ τα μάτια μου έτρεχαν ποταμοί και με όλη τη δύναμη της ψυχής μου απευθύνθηκα στην Χάρη Της και ζήτησα να βοηθήσει το παιδί μου.
Εκείνο το βράδυ, μετά από πολλές μέρες κοιμήθηκα. Βλέπω στον ύπνο μου, ότι ήμουν κάπου ψηλά και σκοτεινά. Είχα το μωρό στην αγκαλιά μου κι ενώ προσπαθούσα να το κρατήσω, εκείνο γλιστρούσε από τα χέρια μου. Το έπιανα πιο σφιχτά και το σήκωνα πιο πάνω στο σώμα μου και ξανά μου γλιστρούσε. Μέσα σε αυτόν τον πανικό και την αγωνία, ξαφνικά βρίσκομαι στο μπαλκόνι μου (στο σημείο που είχα επικαλεσθεί την Αγία Παρασκευή το πρωί). Γύρω μου μια μέρα ηλιόλουστη, παραδεισένια, με τουρίστες να πηγαινοέρχονται στο δρόμο χαρούμενοι και να γελάνε. Εγώ κρατάω το μωρό μου στην αγκαλιά μου, κοιταζόμαστε, ήρεμες, γαλήνιες και οι δύο και ανάμεσα με εμένα και το παιδί υψώνεται ένας τεράστιος ξύλινος σταυρός που ξεπερνούσε ίσαμε και δυο φορές το ύψος μου.
Το επόμενο πρωί ξύπνησα και σαν να μην είχα μάθει ποτέ για το πρόβλημα του παιδιού, σαν να μην είχα την παραμικρή αγωνία, σαν να το είχα ξεχάσει.
Περνάνε τέσσερις μέρες και το μωρό ήταν αδιάθετο. Του βάζω θερμόμετρο και είχε 39,9. Το πάμε αμέσως στο νοσοκομείο του Αγίου Νικολάου αλλά δεν μπορούσαν να μας κρατήσουν. Το μωρό ήταν δεκαπέντε ημερών και έπρεπε να το δει νεογνολόγος, ειδικότητα που δεν υπήρχε στο νοσοκομείο. Μας παραπέμπουν στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο του Ηρακλείου που εφημέρευε και είχε νεογνολογικό τμήμα, δίνοντας μας λίγο depon για να πέσει ο πυρετός μέχρι να πάμε και να μην κάνει κάποια επιπλοκή στο παιδί. Φεύγοντας κάνω το σταυρό μου και επικαλούμαι για ακόμα μία φορά την Αγία Παρασκευή να πάνε όλα καλά. Στο δρόμο δεν ξέρω ούτε κι εγώ με πόση ταχύτητα πήγαινε ο άντρας μου. Περνώντας από τον Άγιο Γεώργιο στο Σεληνάρι ζητάω την προστασία του στο δρόμο και τάζω να βαφτίσω εκεί το μωρό.
Φτάνουμε στο Βενιζέλειο σε χρόνο ρεκόρ και στο νεογνολογικό βρίσκεται ένας ειδικευόμενος παιδίατρος. Εξετάζει το μωρό, μας λέει ότι δεν βρίσκει κάτι εμφανές κι ότι το παιδί πρέπει να νοσηλευτεί για να γίνουν εξετάσεις αίματος αλλά και για να του χορηγηθεί αντιβίωση γιατί ο πυρετός ήταν πολύ υψηλός. Τον ενημερώνω και για το καρδιολογικό πρόβλημα του παιδιού, ξαφνιάζεται, το ακροάζεται ξανά και μου λέει ότι δεν ακούει απολύτως τίποτα. Του ζητάω να το ξανά εξετάσει, το κάνει, μου λέει και πάλι ότι δεν βρίσκει τίποτα. Περιμένω το επόμενο πρωί να έρθει ο Διευθυντής της νεογνολογικής να εξετάσει το μωρό, γιατί πίστευα ότι ο ειδικευόμενος δεν ήξερε να κάνει τη δουλειά του. Έρχεται για αρχή ένας άλλος παιδίατρος. Μου λέει, το παιδί δεν έχει τίποτα. Αργότερα έρχεται και ο Διευθυντής, μου λέει κι εκείνος ότι το παιδί καρδιολογικά δεν έχει απολύτως τίποτα. Τότε ήρθε στο μυαλό μου, το όνειρο που είχα δει και κατάλαβα… Κατάλαβα ότι η Αγία Παρασκευή, άκουσε εμένα την ανάξια και βοήθησε το παιδί μου.
Περνάνε οι μέρες, το παιδί τελειώνει την αγωγή του για την ίωση που του προκάλεσε τον πυρετό και παίρνουμε εξιτήριο, παραμονή της Αγίας Παρασκευής. Πάει ο σύζυγος μου στον εσπερινό να προσκυνήσει (εγώ ήμουν λεχώνα δεν μπορούσα να πάω) κι εκεί συναντά τον παιδίατρο τον Αναστασάκη, τον οποίο είχα ενημερώσει τηλεφωνικά ότι μπήκαμε στο Βενιζέλειο με πυρετό. Ρωτάει τι κάνει το παιδί. Απαντάει ο σύζυγος ότι είναι μια χαρά κι ότι ο πυρετός ήταν από μια ιωσούλα. Άσε τον πυρετό, του λέει ο παιδίατρος, με το άλλο θέμα τι γίνεται. Δεν υπάρχει τίποτα μας είπαν, απαντάει ο σύζυγος. Φεύγει από τον εσπερινό ο παιδίατρος και πάει στο ιατρείο του που ήταν εκεί κοντά. Παίρνει το βαλιτσάκι του και έρχεται σπίτι. Εξετάζει το παιδί, το ξανά εξετάζει, κοιτάζει μια εμένα μια το σύζυγο μου και χαμογελάει συγκινημένος. Το παιδί, λέει και απευθύνεται στο σύζυγο μου, είναι μια χαρά. Πήγαινε να ανάψεις μια λαμπάδα στην Αγία Παρασκευή γιατί αυτό που άκουσα τότε και τώρα δεν υπάρχει δεν ήταν φυσιολογικό.
Από τότε η ημέρα της Αγίας Παρασκευής, για την οικογένεια μου, είναι ημέρα νηστείας, ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας στη Χάρη Της.
Αγία μου Παρασκευή, δοξασμένο το όνομα σου, εις τους αιώνας των αιώνων.
